De straatgeluiden klinken naar avond.
De zon spiegelt zich aan de maan.
De laatste rijpe zonnestralen
onthullen, raken.
Je kijkt me aan.
Wereldburger wilde je heten.
Een met mensen hier ver vandaan.
Om uiteindelijk dit te weten,
je eigen wereld is vergaan.
Wie verandert wouden in woestijnen?
Wie vervuilt het eigen nest?
Wie zet een kooi om alle leven?
Dat zijn we zelf.
Je weet het best.
In elk pogen schuilt een falen.
Dat is de doem van ons bestaan.
Er rest ons slechts een zwerversleven,
als we niet weten waarvoor te staan.
|
