We zaten we er allemaal klaar voor. Het tijdstip was aan de Nederlandse kijker aangepast, meer dweilpauzes voor de sponsors, notitieblok op schoot, een kop soep en de verwarming een slag hoger. Sven Kramer ging een gouden medaille winnen op de Olympische Spelen, zijn tien kilometer! We geloofden er allemaal in. Sven ook. Wekenlang schaatste, skeelerde of rende hij al door de reclameblokken. Zet de verwarming maar wat hoger, schat. Wanneer is de ploegenachtervolging? Zo zal het dinsdagavond, 23 februari 2010 in veel huishoudens zijn gegaan. Tot om kwart over tien. Sven, vol op stoom, de gouden medaille al om de hals, in de verkeerde baan belandt. Einde oefening, einde droom, diskwalificatie, minder omzet in het Heinekenhuis, vroeg naar bed. Filmpje.
De foute wissel van Sven Kramer is een mooi bruggetje naar De Wet van Murphy. De eerste wet van Murphy stelt dat als er bij een experiment iets fout kán gaan, het ook daadwerkelijk fout gaat. De tweede wet van Murphy stelt dat de fout altijd op het meest onaangename moment gebeurt. De derde wet van Murphy stelt dat Murphy een grote optimist was. De vierde wet van Murphy stelt dat succes maar door weinig mensen gezien wordt, terwijl falen altijd volop in de schijnwerpers staat... En dan is er nog de Constante van Murphy: De schade aan een voorwerp is recht evenredig aan de waarde ervan.
Edward Aloysius Murphy jr. was een Amerikaanse ruimtevaartingenieur. De wet van Murphy was eigenlijk als grap bedoeld, maar is een eigen leven gaan leiden.
Indien Sven en zijn trainer 's ochtends een kwartiertje gemediteerd hadden, waren mogelijk geen verkeerde beslissingen genomen. Althans volgens de filosoof Seneca. Die is zelf nogal onprettig aan zijn einde gekomen. Dus hecht er niet te veel waarde aan.
