|
Wanneer ik het woord herinrichting lees,
dan rijzen me de haren.
Dan is er weer wat moois bedacht,
door de plaatselijke ambtenaren.
De stoepranden worden aangepast.
De vluchtheuvel geasfalteerd.
Het kruispunt krijgt een fris gezicht.
Mobilitijdswinst gegarandeerd.
De fietser ploetert door het stof.
Ontwijkt gevallen bomen.
Totdat op een zonnige lentedag,
het plan is gereedgekomen.
Dan snellen burgervader en notabel toe,
geroepen uit hun big city-dromen
en na een simpel gebaar en passend woord,
heropenen zij de autostromen.
De fietser is hen slechts tot last.
Zo spreekt de geest der tijd,
die ondanks vervuiling, gevaar en overlast,
kiest voor auto-toegankelijkheid.
Zo glijden auto, bus en tijd voorbij
in de carrousel der paardekrachten.
De fietser verslaapt zijn groene licht
en moet nog langer wachten.
|
