NAAMLOOS

wat me rest

zijn grijze flarden

waar te blijven

ik weet het niet

een enkel licht

dat fier bleef branden

maar het waarom

dat ken ik niet

in het monotone grommen

verdringt de eenling

zijn verdriet

weiger dit geluid te horen

maar mijn naam

ik hoor hem niet

ik zoek je

met gesloten ogen

tast met een gebalde hand

wat me raakt

zal ik nooit weten

de mond gesloten

gevuld met zand